Όμως ας έρθουμε στο σήμερα και στο αναπτυξιακό συνέδριο της Πελοποννήσου, ένα διήμερο… παρέλασης του Υπουργικού Συμβουλίου, όπου φορείς της περιοχής θα καταθέσουν τα αιτήματά τους (τα οποία είναι γνωστά) και θα αναμένουν μία αναφορά -όχι από τα χείλη μόνο κάποιου Υπουργού ή Γενικού Γραμματέα- από τα χείλη του Πρωθυπουργού για να επιστρέψουν στα… οφίτσιά τους γεμάτοι υπερηφάνεια για το έργο τους, που αποδίδει… Πέραν όμως της επικοινωνίας, από την οποία ως λαός έχουμε χορτάσει, τι είναι εκείνο που προσδοκά πραγματικά ο τόπος μας; Τι προσδοκά αλήθεια η Μεσσηνία και συνολικά η Πελοπόννησος; Προφανώς τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από τα αυτονόητα, τα οποία ακόμα και σήμερα είναι εξαιρετικά δύσκολο να τα δούμε καθαρά και χωρίς κομματικές, ιδεολογικές ή άλλες παρωπίδες. Και φυσικά όλα αυτά με ισχυρή δόση ρεαλισμού, κάτι που απουσιάζει παντελώς από τη δημόσια συζήτηση.
Με τις υποδομές ψηλά στην ατζέντα και προφανώς το ζήτημα της διαχείρισης των απορριμμάτων να φιγουράρει κι αυτό «πασπαλισμένο» με διάφορα λόγια περί περιβάλλοντος, διαπραγμάτευσης κ.λπ., ο Αλέξης Τσίπρας (που δεν είναι Αϊ Βασίλης) εκτιμάται ότι θα αρκεστεί περισσότερο σε μία επιγραμματική περιγραφή παρεμβάσεων που ΘΑ γίνουν ανά τομέα, ρίχνοντας το «τυράκι» κι αναμένοντας τις εξελίξεις. Εκείνο πάντως που σε τελική ανάλυση θα είχε ενδιαφέρον θα ήταν μία κοστολόγηση των όσων από Δήμους, Περιφέρεια και φορείς θα ζητηθούν από την κυβέρνηση (είναι βέβαιο ότι ούτε ολόκληρος ο προϋπολογισμός του κράτους δεν θα αρκεί), αλλά και πόσα από εκείνα που ο Αλέξης Τσίπρας θα τάξει, θα υλοποιηθούν το επόμενο διάστημα ή τα επόμενα χρόνια. Όσο για το… καλάθι; Μπορεί θέληση και διάθεση να υπάρχει, όπως και καλές προθέσεις γενικά, όμως ας κρατάμε χαμηλά τον πήχη, μιας και η έως τώρα ιστορία έχει αποδείξει ότι υπάρχει μία δυσκολία οι υποσχέσεις να γίνουν πράξη.
Του Κώστα Β. Τσερεντζούλια
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου