Την, τότε, «Κασσιανή» του Μίκη, γι’ Αντρική Χορωδία, μετέτρεψε για Μικτή και διεύθυνε ο Μαέστρος της Μικτής Χ.Τ., ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΑΡΓΑΛΙΩΝΗΣ! Στο Αρμόνιο ήταν ο Τάκης Μαντζουράνης...
Όπως είχε προβλεφτεί, ως συνήθως, είχε κοσμοσυρροή· "πατείς με, πατάσε" με τις Αρχές της πόλης παρούσες... αλλά και "φίλοι" του Συνθέτη και της "Κασσιανής του, από Καλαμάτα, Κόρινθο, Αθήνα... που, σχεδόν κατ' έτος, δεν απουσιάζουν...
Ιδού, πώς, ο Μίκης, παρουσιάζει εκείνη τη βραδιά, της Μ. Τρίτης του ’42, στην τιμηθείσα, από την Ακαδημία Αθηνών, Αυτοβιογραφία του, «Οι Δρόμοι του Αρχάγγελου», προ 30ετίας, περίπου… Να σημειωθεί, ότι, η ΧΟΡΩΔΙΑ ΤΡΙΠΟΛΗΣ είναι η μοναδική Χορωδία, στην Ελλάδα, που ερμηνεύει, κατ’ έτος τη Μ. Τρίτη, την «Κασσιανή» του Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος την έγραψε, στην Τρίπολη, ως μαθητής Γυμνασίου, τα χρόνια που βρέθηκε, εδώ, 1940-43, όταν ήταν Δ/ντής Νομαρχίας, ο πατέρας του, με Νομάρχη το Γιάννη Βουγιουκλάκη –πατέρα της Αλίκης… Έγραψε την «Κασσιανή» του, ο Μίκης, και την ερμήνευσε με τη Χορωδία του, βασικά, αποτελούμενη από τους συμμαθητές του (Ζ΄ Γυμνασίου)…:
«... Στα 1942, τη Μεγάλη Τρίτη, η Τριπολιτσά είχε αναστατωθεί από τη μάχη των τριών Κασσιανών, όπως την ονόμασαν. Το τύπωμα και το μοίρασμα διαφημιστικών προκηρύξεων, που προκάλεσε την παρέμβαση των αρχών κατοχής και ο αφορισμός από το δεσπότη του Γιάννη Κούρου με την απαγόρευση να δοθεί η «Κασσιανή» του στη μητρόπολη, προσέδωσε εκρηκτικό χαρακτήρα στην ατμόσφαιρα. Εκτός από τον Κούρο, ο καθηγητής μου κ. Παπασταθόπουλος είχε γράψει τη δική του «Κασσιανή», που θα την ερμήνευε ο ΜΟΤ (Μουσικός Όμιλος Τριπόλεως) στον Προφήτη Ηλία, κι εγώ τη δική μου, που θα τη δίναμε στην Αγία Βαρβάρα. Ο Κούρος βρήκε τελικά κάποιο ξωκλήσι. Το έργο του ήταν στηριγμένο στην Αρκαδική Μουσική, δηλαδή μια απλούστευση της βυζαντινής, δικής του επινοήσεως. Ο ίδιος ήταν καθηγητής ιχνογραφίας στο γυμνάσιο, δεξιός ψάλτης στον Αι-Βασίλη, τη μητρόπολη, και κυρίως μέγας τραγουδιστής, με ειδικότητα τα επιτραπέζια «κολοκοτρωναίικα», όπως είναι γνωστά. Πολύ ψηλός, ξερακιανός, θυμόσοφος, καλαμπουρτζής και γερό ποτήρι, αποτελούσε ένα ζωντανό θρύλο. Στην «Κασσιανή» του, στη φράση «ως εν τω Παραδείσω», είχε βάλει φωνές που έκαναν «τσίου-τσίου», δηλαδή τα πουλιά του Παραδείσου, πράγμα που έδινε χειροπιαστά την εικόνα και ίσως γι’ αυτήν την τόλμη ο δεσπότης τον αφόρισε. Δεδομένου ότι η βυζαντινή τέχνη θα πρέπει να παραμείνει απογυμνωμένη από ειδωλολατρικά τερτίπια όπως είναι τα «πουλάκια» ή τα μουσικά όργανα ή μια νέα αντίληψη για τη μελοποίηση, που να ξεφεύγει από τα ιερά πρότυπα και την παράδοση της εκκλησίας. Η σύνθεση της δικής μου «Κασσιανής» έγινε στις αρχές του 1942. Τότε είχα μια δική μου τετράφωνη χορωδία στην Αγία Βαρβάρα, για το μέρος της Λειτουργίας. Έγραφα «Χερουβικά», «Σε υμνούμεν» και άλλα μέρη. Άρχισα τις πρόβες αμέσως. Κάθε φωνή ξεχωριστά. Έτσι κάθε μέρα δούλευα τέσσερις ώρες μόνο για τις φωνές. Ανακάλυψα και ένα θαυμάσιο βαρύτονο –ήταν μόνιμος επιλοχίας -για τον οποίο έγραψα ένα μεγάλο σόλο. Στη δική μας εκτέλεση, στην Αγία Βαρβάρα, χάρη στον πατέρα μου, ήρθαν οι αρχές της πόλης. Ο Παπανούτσος μας έφερε την ιντελιγκέντζια. Ο κόσμος πατείς με πατώ σε. Ψάλαμε από το γυναικωνίτη με μεγάλο τρακ και συγκίνηση... Ο Παπανούτσος, όλος χαρά, μας έσφιγγε τα χέρια στο προαύλιο της αυλής. Μετά και οι τρεις χορωδίες σμίξαμε σε μια υπόγεια ταβέρνα. Φάγαμε, ήπιαμε και, οι αθεόφοβοι, ψάλαμε και τις τρεις «Κασσιανές...».
Υ.Γ.: Η ίδια "ΚΑΣΣΙΑΝΗ" παρουσιαάστηκε, προχθές, στο "ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ" παρουσία του Συνθέτη -σε αναπητικό καροτσάκι- ως η απαρχή του πολύχρονου Συνθετικού έργου του...
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου