Ο ρόλος της Εκκλησίας σ’ ένα κόσμο ανακατάξεων….Της Γιώτας Μπάγκα
Τις τελευταίες μέρες την επικαιρότητα μονοπωλεί σχεδόν η σύγκρουση της Εκκλησίας μας με τον Υπουργό Παιδείας κ. Νίκο Φίλη με αιχμή του δόρατος το μάθημα των θρησκευτικών αλλά και την αμφισβήτηση της προσφοράς της Εκκλησίας στο Έθνος κατά τη διάρκεια δύσκολων και σκοτεινών ιστορικών εποχών.
Συμβολική από αυτή την άποψη ήταν η επίσκεψη κλιμακίου της Νέας Δημοκρατίας στο Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Κορινθίας κ. Διονύσιο. Το κλιμάκιο αποτελούσαν οι βουλευτές κ. Γεώργιος Βλάχος, Έλενα Ράπτη και Χρίστος Δήμας και πολλά στελέχη του κόμματος στο Νομό, μεταξύ των οποίων και εγώ. Ο χώρος που επελέγη κι αυτός συμβολικός: το Γηροκομείο αρρένων στην Κόρινθο που λειτουργεί με την φροντίδα της Μητρόπολης. Στο Γηροκομείο αυτό δεν εξαντλείται η φροντίδα της Μητρόπολης Κορίνθου.
Μεγάλο έργο προσφέρει το Γηροκομείο γυναικών του Οσίου Παταπίου ενώ πάνω από 4.500 γεύματα προσφέρει καθημερινά η Μητρόπολη σε ευάλωτους συμπολίτες μας
Παράλληλα δίνει υποτροφίες σε φοιτητές από άπορες οικογένειες αλλά και πλήθος άλλων αγαθοεργιών .
Η αμφισβήτηση της προσφοράς της Εκκλησίας από την Κυβέρνηση ούτε τυχαία είναι ούτε ακίνδυνη. Η απομάκρυνσή από την παράδοσή μας , η εξουδετέρωση των στοιχείων που μας καθορίζουν ως λαό και μας διακρίνουν από τους άλλους, η υποτίμηση της θρησκείας μας, μας καθιστούν ευάλωτους σ΄ ένα κόσμο παγκοσμιοποίησης και ραγδαίων δημογραφικών, κοινωνικών και οικονομικών ανακατατάξεων.
Δεν κατανοώ, γιατί κοπτόμαστε να κατασκευάσουμε τζαμί υπερασπιζόμενοι τα θρησκευτικά δικαιώματα μειονοτήτων, προσφύγων ή μεταναστών – και καλά κάνουμε- αλλά ταυτόχρονα υποβιβάζουμε , υποτιμούμε, χλευάζουμε την διαχρονική προσφορά της δικής μας Εκκλησίας. Ποιος κερδίζει από αυτό; Γιατί το Ελληνικό κοινοβούλιο με ευθύνη της κυβέρνησης προστατεύει τα θρησκευτικά δικαιώματα των μουσουλμανοπαίδων καλώντας ιεροδιδασκάλους για να διδάξουν το κοράνι αλλά εμείς θεωρούμε τα θρησκευτικά ένα μάθημα κατήχησης και προσηλυτισμού; Γιατί η πολιτεία σέβεται τα θρησκευτικά δικαιώματα όλων εκτός από των ορθοδόξων; Γιατί θεωρούμε ότι η Εκκλησία δεν έχει λόγο; Ή για να το θέσω αλλιώς, πότε θεωρούμε ότι δικαιούται η Εκκλησία να μιλά;
Ως εκπαιδευτικός που υπηρέτησε για χρόνια τη δημόσια εκπαίδευση δεν ένιωσα ποτέ ότι το σχολείο κάνει θρησκευτική κατήχηση. Δεν ένιωσα ποτέ ότι το μάθημα των θρησκευτικών είχε ομολογιακό χαρακτήρα. Και οι συνάδελφοί μου δουλεύοντας με αγάπη και μεράκι, φρόντισαν για αυτό. Ένιωσα πως το σχολείο με όλα τα μαθήματά του επιχειρεί να διαπλάσει ανθρώπους με κοινωνικές και ηθικές αρετές: αλληλεγγύη, αγάπη στον πλησίον, συγχώρεση, ανεκτικότητα, κατανόηση, προστασία των αδύνατων, συμπαράσταση στους αναξιοπαθούντες, ισότητα των ανθρώπων, ανάδειξη της γυναίκας ως ισότιμης με τον άνδρα, καλοσύνη, αυτοβελτίωση, ψυχική και πνευματική ανάταση…. Γιατί τελικά αυτό είναι ο χριστιανισμός… αυτό είναι η ορθοδοξία: η πίστη στη δυνατότητα εξανθρωπισμού του ανθρώπου και εκπολιτισμού του. Η πίστη για τη δημιουργία μιας κοινωνίας αγάπης ανεκτικότητας, συμπαράστασης και κατανόησης. Καλούμαστε λοιπόν να επιλέξουμε μέσα στις ραγδαίες αλλαγές που κυοφορούνται: τι είδους κόσμο θέλουμε να δημιουργήσουμε, με τι είδους αρχές θέλουμε να χτίσουμε τις ψυχές των παιδιών μας…..
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου