Με λένε Μαρία,
Την Κυριακή 26/8/2018 πήρα από το σταθμό του Κηφισού το λεωφορείο νούμερο 131 για Ξυλόκαστρο Κορινθίας. Καθώς ήμουν πολύ κουρασμένη, αποκοιμήθηκα. Είχα κάτσει στις τελευταίες θέσεις -τη λεγόμενη γαλαρία- και 2 θέσεις πιο εκεί καθόταν ένας άλλος επιβάτης.
Προτού κοιμηθώ τον έβλεπα που με κοίταζε επίμονα όμως δεν έδωσα σημασία καθώς είμαι τρανς γυναίκα και είμαστε «συνηθισμένες» στην αδιακρισία.
Μετά από διαδρομή μιας ώρας ένιωσα σαν κάποιος να με σκούντηξε. Πετάχτηκα και ξύπνησα (μάλλον είχα ένστικτο). Ήμασταν στο Βραχάτι και είδα τον τύπο που καθόταν παραδίπλα μου να έχει κατέβει. Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου βλέπω μια γυναίκα γύρω στα 60, περίπου 10 θέσεις πιο μπροστά, να με δείχνει και να με βρίζει με τον χειρότερο τρόπο …«το τρ@βελι» και άλλα παρόμοια: «προσβάλλετε τις γυναίκες, να φοράτε παντελόνια και να τα τιμάτε» …και άλλα πολλά που θέλω ώρα για να τα γράψω. Το στόμα της χείμαρρος.
Γύρω στα 6 άτομα που ήταν μπροστά της να συμφωνούν και να της λένε «πέστα πέστα» και να γελάνε μαζί μου, μαζί και ο οδηγός. Εγώ σηκώθηκα πήγα μπροστά της και της λέω «για μένα τα λέτε αυτά κυρία;» Η απάντηση της ήταν: «ναι για σένα τα λέω ανώμαλε που νομίζεις ότι είσαι γυναίκα» και «σας ξέρουμε καλά κάτι σαν και σένα τι είστε παλιοσιχάματα».
Συνεχίζω και της λέω: – «Κυρία, σας παρακαλώ πως μου μιλάτε έτσι σας έκανα κάτι;»
-«Ναι», μου απαντά, «ροχάλιζες σ’ όλη τη διαδρομή».
Να σημειώσω πως έχω χρόνιο αναπνευστικό πρόβλημα, οπότε όντως συμβαίνει.
Γυρνώ να πάω στη θέση μου ενώ το γλέντι συνεχίζεται μπροστά εις βάρος μου, κι αποφασίζω να καλέσω την αστυνομία ώστε να υποβάλω μήνυση. Τότε ανακαλύπτω πως έχει κλαπεί το κινητό μου από τον επιβάτη που καθόταν παραδίπλα μου. Είχε ήδη κατέβει και τον είχα δει. Εκεί τρελάθηκα.
Απογοητευμένη και ξεφτιλισμένη ζητώ από έναν νεαρό 3 θέσεις πιο μπροστά να με βοηθήσει καλώντας το κινητό μου μήπως μου έχει πέσει. Πρόθυμος να βοηθήσει καλή του ώρα όπου και αν είναι και κλαμένη όπως είμαι με παρηγορεί κιόλας καθώς είδε την επίθεση που δέχθηκα πιο πριν, είδαμε τελικά ότι ήμουν διπλά χαμένη. Και ως άνθρωπος για ακόμα μια φορά επειδή είμαι τρανς (επειδή είμαι τρανς! Κατάλαβες;), και χαμένη από την κλοπή του κινητού μου.
Τέλος θα ήθελα να πω πως ποτέ δεν με τρόμαξε ο κόσμος της οργής και του ρατσισμού όσο ο κόσμος της απάθειας, που ήταν μέσα στο λεωφορείο και ήταν λες και έβλεπαν ταινία στο σινεμά. Καμία αντίδραση από κανέναν. Λυπάμαι πολύ.
Υ.Γ. Και όλα αυτά σε μια τρανς όπως εγώ που δεν με προδίδει η εμφάνιση εκτός από το καρύδι που λέμε στο λαιμό -και αυτό φαίνεται πολύ λίγο- αλλά και γενικά ως σύνολο δεν με καταλαβαίνεις.
Εργάζομαι ως δημόσια υπάλληλος. Φανταστείτε τι συμβαίνει εκεί έξω σε άλλες γυναίκες όπως εγώ που τους φαίνεται πιο πολύ.
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου