του Ματθαίου Ανδρεάδη
δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα "Πολίτης" στις 9/5/2008, τ. 256, σ.3
Στη Δύση από παλαιά μονομαχούσαν για την επίλυση προσωπικών ζητημάτων τιμής και κτηματικών διαφορών. Γέροντες δε,ασθενείς, γυναίκες, παιδιά και κληρικοί μονομαχούσαν δι΄αντιπροσώπων.
Η μονομαχία αν και πρόσβαλλε το νεώτερο πολιτισμό επικρατούσε εκεί, ιδιαίτερα στη Γερμανία.
Καταγωγή της ο ιπποτισμός (συνήθως για τα μάτια της γυναίκας),γεγονός που από μιάς άλλης σκοπιάς, ο Θερβάντες, είχε ξευτιλίσει.
Λέγεται πως το μονομαχείν στην Ελλάδα ήρθε με τους Βαυαρούς της αντιβασιλείας. Και έγιναν έκτοτε εδώ πολλές μονομαχίες, μολονότι από πολλούς είχαν επικριθεί.
Ο Τιμολέων Φιλήμων στην εφημερίδα του «Αιών», ονόμαζε τους μονονάχους gladiatοres, περιφρoνητές των νόμων και «καπανταήδες».
Απ΄τις μονομαχίες είχαν επέλθει τραυματισμοί ακόμη και θάνατοι βουλευτών, αξιωματικών κ.ά. Και η Βουλή ζητούσε να μελετηθεί το θέμα προκειμένου να λάβει μέτρα, χωρίς ωστόσο αποτέλεσμα.
Στο στρατό οι μονομαχίες κάτω από ορισμένες περιστάσεις ήσαν επιτρεπτές σαν αναγκαίο κακό. Το 1908 είχαμε μονομαχίες, σχεδόν, κάθε μέρα. Τόσο είχαν προοδεύσει τα ιπποτικά ήθη των Ελλήνων.
Μια απ΄τις αιτίες για μονομαχία ήταν η πολιτική. Καταρτιζόταν,λ.χ.ένας συνδυασμός και μετ΄από λίγο διαλυόταν για να καταρτισθεί άλλος.
-Κύριε δεν είσαι τίμιος άνθρωπος
- Συ δεν είσαι τίμιος άνθρωπος.
Αιτία λοιπόν για μονομαχία παρά το Δαφνί (Χαϊδάρι). Με την αιχμή του ξίφους ή το πιστόλι. Γνωστοποιούνταν οι μάρτυρες των δύο μερών για τη σύνταξη του σχετικού πρωτοκόλου (με πιθανές περιπλοκές και αντιρρήσεις ως προς τα ονόματα των μαρτύρων),κ.ά.
Στο πρωτόκολλο προβλέπονταν συνήθως δύο διαξιφισμοί ή βολές με παράγγελμα από 25 βήματα. Παρίσταντο και γιατροί. Πολλές φορές,όταν ο πρώτος σπαθισμός ή ταυτόχρονος πυροβολισμός δεν έφερναν αποτέλεσμα παρενέβαιναν οι μάρτυρες θεωρώντας τη μονομαχία τερματισθείσα.
Και τότε όλοι δέχονταν τα συγχαρητήρια για την αισία έκβαση. Στην Ελληνική κοινωνία οι μονομαχίες ήταν ανεκτές. Όταν οι διαφορές απ΄αυτές κατέληγαν στα δικαστήρια, οι ένορκοι, επειδή η έννοια της τιμής ήταν ριζωμένη στην Ελληνική κοινωνία, αθώωναν, συνήθως, τους μονομάχους.
Ο Κορίνθιος, λοιπόν, βουλευτής Σπυρ Ι.Δεληγιάννης, υπομοίραρχος, οξύθυμος και ευέξαπτος, μονομαχούσε με το παραμικρό για την τιμή και την υπόληψή του.
Τον Απρίλιο του 1908 απηύθυνε στον συνάδελφό του Παν. Δ. Πετρίδη,βουλευτή επίσης Κορινθίας, υβριστική επιστολή ισχυριζόμενος οτι ο Π.Πετρίδης «παράβας τον λόγον της τιμής του διέρρηξε τον μεταξύ των υφιστάμενον εν Κορινθία δια τας μελλούσας βουλευτικάς εκλογάς».
Αποτέλεσμα της επιστολής αυτής ήταν ο Π. Πετρίδης να ορίσει μάρτυρες (για να ζητήσουν ικανοποίηση απ΄τον Σπ.Δεληγιάννη) τους Γ.Βάσσο υπίλαρχο και Ιω.Ράλλη, βουλευτή.
Ο Σπ.Δεληγιάννης σε απάντηση της προκλήσεως αυτής όρισε μάρτυρες Γ. Καρπετόπουλο, βουλευτή Αργολίδος, υπίλαρχο και τον Γ. Μαυρομιχάλη, υπολοχαγό πεζικού, βουλευτή Λακωνίας.
Οι μάρτυρες του Π.Πετρίδη έχοντας υπόψη τους το βαρύ των ύβρεων που περιλαμβάνονταν στην επιστολή Σπ. Δεληγιάννη, πρότειναν στους μάρτυρες του τελευταίου (ως μόνη δυνατή την ειρηνική λύση και τούτο γιατί η επιστολή προκαλούσε πολιτική έριδα χωρίς κατ΄αυτούς καθόλου να θίγει πραγματικά ζητήματα τιμής) την αίτηση συγγνώμης απ΄τον Σπ.Δεληγιάννη.
Και οι μάρτυρες του Σπ.Δεληγιάννη αφού εξέτασαν με προσοχή κι΄έλαβαν υπόψη τους, οτι ναι μεν οι ύβρεις στην επιστολή είναι πραγματικά βαρύτατες, αλλ΄ωστόσο η διαφορά είναι πολιτική, αποδέχθηκαν τη λύση αυτή και θεώρησαν το επεισόδιο παντελώς λήξαν.
Αλλά λίγο μετά την επίδοση του πρωτοκόλλου που συνέταξαν οι μάρτυρες των δύο πλευρών, ο Σπ.Δεληγιάννης απηύθυνε επιστολή απευθείας στον Π.Πετρίδη στην οποία δήλωνε οτι δεν αποδέχεται τη λύση που δόθηκε και «τίθεται εις την διάθεσίν του».
Και ο Π.Πετρίδης απευθυνόμενος στους μάρτυρές του ζητούσε να συνεχίσουν. Εκείνοι, όμως, του απάντησαν πως με βάση τα συμφωνηθέντα ο Σπ.Δεληγιάννης είναι υποχρεωμένος να δεχθεί τη λύση που δόθηκε «υμείς δε δεν δύνασθε να συνεχίσετε επεισόδιον ήδη λήξαν».
Και θα δούμε σχετικά.
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου