του Θέμη Ι. Κανελλόπουλου
Σε αυτή την παρακμασμένη μορφή πολιτικής… δημοπρασίας, όλα μπαίνουν στον… μύλο της επικοινωνιακής έμφυτης επιδίωξης για κάτι… μεγάλο, και τελικά, σε αυτό τον τόπο επιβεβαιώνεται για μιαν ακόμη φορά, ότι… δύο λαλούν και τρεις χορεύουν. Οδεύοντας προς το Αναπτυξιακό Περιφερειακό Συνέδριο της Πελοποννήσου, ασχολούμενος λίγο με το… μωσαϊκό των προτάσεων που καταφθάνουν κατά ριπάς από αυτοδιοίκηση, φορείς και πάσης λογής… συλλόγους και λόγους εκφέροντες, διαπιστώνει κανείς ότι δεν υπάρχει… μπούσουλας, δεν υπάρχει πρόγραμμα, κοινώς δεν υπάρχει σχέδιο.
Προς τα πού πάει το… καράβι, λοιπόν; Εντάξει, τα μιλήσαμε, τα… συμφωνήσαμε στα γενικώς θρυλούμενα – από όταν ήμουν παιδί – αγροτική ανάπτυξη, τουρισμός και… πράσινα άλογα, αλλά, ακόμη και τώρα τα ίδια (μου) (μας) λένε. Οπότε, δύο τινά συμβαίνουν… Ή όλα πάνε καλά και έχουμε φθάσει στο… κάτι παραπάνω – το… απογειώσανε το… πράγμα (δεν το αντιλαμβάνομαι πάντως) ή απολύτως… λίγα και αυτά μετρημένα στα δάχτυλα έχουν γίνει και εμείς πανηγυρίζουμε για τα αυτονόητα, που μπαίνει στις… επιδιώξεις μας ο δρόμος και το γεφύρι. Όταν τόσα χρόνια μετά τη μεγάλη επένδυση στην Costa Navarino που μας έβαλε… στο χάρτη εδώ στο νότο, όσο κάνει το τζετ να έρθει από τη (νέα) γραμμή των Βρυξελλών κάνεις να πας, αεροδρόμιο – Costa Navarino.
Κινούμενοι με το ορμέμφυτο του «βάλ’ τα όλα μέσα στον κουβά κάτι θα γίνει» απουσιάζει από τον τόπο, τοπικά, περιφερειακά και πολιτικά μια… ενωτική προσέγγιση σε κοινούς άξονες. Άρχισαν όλοι να στοιβάζουν σε δυο σελίδες υπομνήματα έργα, λες… και θα κάτσει και θα τα διαβάσει κανείς ή λες και… θα γίνουν. Και φθάνεις να θες στην αποτίμησή τους, τέσσερα μνημόνια χρήμα… αβάντα μόνο για τη Μεσσηνία και 10 για την Πελοπόννησο.
Εντάξει, ναι όλοι συμφωνούμε πως πρέπει να γίνει το ένα, το δείνα και το παρ’ άλλο, αλλά μια από τα ίδια. Μίζερες, γενικόλογες προσεγγίσεις, συσσώρευσης αιτημάτων και προσδοκιών, θέλουμε τον τάδε δρόμο, τον άλλο, το αεροδρόμιο, το… διαστημόπλοιο, το λιμάνι, το… ΣΔΙΤ, σε πράγματα… αυτονόητα που ακόμη δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Κοινώς ομολογούμενο είναι πως… θέλουμε το Καλαμάτα – Ριζόμυλος, αλλά δεν εδώ δεν έχουμε… συμφωνήσει το πώς το θέλουμε. Βασική προτεραιότητα είναι το ΣΔΙΤ απορριμμάτων, και, έχουμε να το… δούμε 5 χρόνια… Έτσι, την στιγμή που δεν ξέρουμε τι… θέλουμε, πάμε και ζητάμε τα… πάντα και ότι… κάτσει, θα το… χρεωθεί κάποιος.
Δεν υπάρχει σε αυτόν τον τόπο πια, η λογική ενός παραγωγικού συλλογισμού για το «καλό του τόπου». Δεν έχουν κάτσει δήμαρχοι, βουλευτές, κόμματα και παραγωγικές τάξεις σε ένα τραπέζι να σταχυολογήσουν κάθε χρόνο – εκτός των τακτικώς δοθέντων και μονομερώς διεκδικούμενων – κάτι το συγκεκριμένο για τον τόπο και υλοποιήσιμο και να το πάνε κάτω κάτω….
Δεν θέλουμε πολλά… Ας ιεραρχήσουν σε επίπεδο «μεγάλων» – αλλά άμεσα -υλοποιήσιμων έργων ένα, δύο τρία το πολύ και σε επίπεδο μικρών έτοιμες, ώριμες αλλά κυρίαρχα υποστηρικτικές στον τόπο και τον κόσμο παρεμβάσεις. Ας έκαναν αυτά και ας υπήρχε σχεδιασμός και όχι πλειοδοσία.
Η πλειοδοσία είναι πολιτική υποκρισία δεν είναι διεκδίκηση. Μην βάζετε χύμα το… μέλλον του τόπου στον… κουβά για να φανείτε «ολοκληρωτικοί».
Πηγή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου